Wzmocnienie uszkodzonych budynków historycznych
Przystępując do robót związanych z wzmocnieniem uszkodzonych budynków historycznych, czynnością wyjściową powinno być ustabilizowanie występujących deformacji ruchów i fundamentów. W zakresie prac technicznych należy przestrzegać konserwatorskiej zasady, żeby struktury oryginalne, o niepowtarzalnym charakterze, a także dodatki o wartości zabytkowej, były zachowane. Osłabione części murów lub konstrukcji powinny być odciążone, zwłaszcza w obrębie zagrożenia. Jeżeli nadmiernego obciążenia nie da się usunąć, trzeba je rozłożyć na większą powierzchnię. W doborze technicznych środków musi być zwrócona uwaga na takie, które dadzą się pogodzić z właściwościami struktur oryginalnych i nie będą wywierały szkodliwego wpływu na substancję zabytkową. W przypadku, gdy zachodzi potrzeba uzupełnienia części brakujących — zwłaszcza gdy nie zachowały się partie oryginalne, a koncepcja zabezpieczenia tego wymaga — w części rekonstruowanej z materiałów nowych, trzeba zachować zasadę odróżnienia jej od autentycznej tkanki zabytkowej. W doborze konstrukcji odciążających powinny być brane pod uwagę rozwiązania umożliwiające dostęp do części reperowanych.
Problemem dużej wagi jest odpowiednie potraktowanie dachów, najistotniejsze jest, aby dach i jego pokrycie nie stanowiły nadmiernego obciążenia i nie pogarszały pracy nadwątlonych części starej budowli. Konstrukcja dachowa nie powinna wywoływać sił rozporowych i działać na ściany z poziomym parciem. Jeżeli taki przypadek ma miejsce należy wprowadzić konstrukcje przejmujące siły poziome.
We wszystkich przypadkach wzmacniania obiektów zabytkowych trzeba w pierwszej kolejności zbadać obiekt i teren z nim związany pod względem bezpieczeństwa pracy, zwrócić uwagę na uporządkowanie i odwodnienie zarówno budynku jak też terenu.