Po zbadaniu przyczyn zagrożenia rzeczoznawcy ustalili następujące środki zabezpieczenia budowli.
Skaliste podłoże pod obsuwającą się częścią budowli wzmocniono za pomocą zastrzyków cementowych, po czym wykonano ok. 100 m muru oporowego u podnóża brzegu, a skarpę nad murem obłożono brukiem z trwałego kamienia łamanego na zaprawie cementowej. Bruk ułożono do poziomu stanu wód katastrofalnych. Powierzchnie brzegów leżące powyżej tego poziomu ustabilizowano przez wyrąb drzew bez karczowania.
W budynku ustabilizowano przede wszystkim tę część, która wykazywała tendencję obsuwania się od strony rzeki Ropy. W tym celu zostały odkryte partiami fundamenty, zarówno od strony wnętrza budynku jak i z zewnątrz, które następnie podbetonowano. Jednocześnie zahamowano rotację części budynku za pomocą kotwi stalowych. Po wykonaniu wymienionych robót w trybie awaryjnym umocniono brzeg i podłoże w sposób opisany wyżej. Obecnie budynek nie ulega dalszym deformacjom, a umocniony brzeg nie wykazuje żadnych uszkodzeń, chociaż był niejednokrotnie silnie atakowany przez wezbrane wody rzeki.
Omawiając poruszone tu problemy, należy wspomnieć o zamierzonych pracach przy zabezpieczeniu zabytków w związku z budową zapory wodnej Czorsztyn—Niedzica na Dunajcu. W danym przypadku ograniczymy się do omówienia koncepcji zabezpieczenia wzgórza, na którym posadowiony jest zamek Niedzicki.
Zamek w Niedzicy wzniesiony w początkach XIV w. i rozbudowany pod koniec XVI w. jest położony na wyniosłym skalistym wzgórzu na prawym brzegu Dunajca. Obecnie z epoki gotyckiej pozostały ruiny tzw. zamku górnego z wieżą obronną, położone na najwyższym cyplu skalnym, przy czym od strony północnej i wschodniej cokół skalny posiada bardzo ostre spadki terenu dochodzące miejscami do 66°. Od strony południowo-wschodniej wzgórze wznosi się ponad poziom płaskowzgórza na wysokość 24 m.
Z danych geologicznych wynika, że podłoże, na którym jest posadowiony zamek, jest bardzo zróżnicowane. Fundamenty części zamku górnego posadowione są na skale wapiennej. W innych partiach wzgórza zamkowego skała jest przekryta płaszczem nasypów z utworów piaszczysto-gliniastych, których grubość pod fundamentami waha się od 0,00 do 8,0 m.
Należy podkreślić, że skały te są mocno spękane i posiadają liczne nierówne uskoki, a w niektórych miejscach szczeliny wypełnione utworami sedymentacyjnymi lub warstwami iłów i łupków.
W części wzgórza północno-wschodniej i wschodniej stok tworzy warstwa gruzu o różnej grubości i nasyp luźno związany ze skałą. Dzięki silnie rozkrzewionej i bujnej roślinności warstwy te obecnie znajdują się w stanie stabilnym.
Ten krótki opis morfologii wzgórza jest potrzebny, aby zrozumieć, jak trudny będzie problem umocnienia brzegów w tych warunkach, przy przyszłym podniesieniu zwierciadła wody w wyniku spiętrzenia wody przez zaporę. Zwierciadło wody ma podnieść się ok. 50,0 m ponad obecny poziom. Przewidywany pas wahań pomiędzy najwyższym i najniższym poziomem zwierciadła, zależnie od pory roku i sytuacji hydrogeologicznych, będzie wynosił ok. 25 m. Procesy namakania skał, nawadniania i osuszania, falowania, zamarzania i odmarzania będą niewątpliwie wpływały na zmiany warunków geologiczno-inżynierskich stoków. Można już przewidywać, że nastąpi przyśpieszenie procesów geodynamicznych, pogorszenie własności mechanicznych pewnych skał i gruntów, wystąpią deformacje ukształtowania brzegów wskutek ich zniżania przez fale.