Większość udoskonaleń pasywnych systemów grzewczych dokonali starożytni Rzymianie, którzy w I w. n.e. po raz pierwszy użyli szkła jako przegrody w otworach okiennych. Prócz płaskiego szkła stosowali oni również szkło okrągłe — wypukłe, łączone miękkimi metalami, a także płaskie kawałki przezroczystych skał, takich jak mika czy selenit. Następnie zaczęto wykorzystywać szkło w dużych otworach okiennych od strony południowej, wschodniej i zachodniej, aby o wymaganej porze dnia osiągnąć właściwą temperaturę i oświetlenie. O odpowiedniej ze stronami świata orientacji pomieszczeń mieszkalnych pisze Witruwiusz. W swojej willi w Laurentum, Pliniusz Młodszy, zgodnie ze wskazaniami Witruwiusza, zaplanował okna w jadalni od południowego zachodu, a w sypialni od południowego wschodu. Pliniusz pisze również o pomieszczeniu, które nazywa „heliocaminus”, które miało kształt koncentryczny i trzy olbrzymie okna od strony południowo-wschodniej, południowej i południowo-zachodniej. Pomieszczenie to było rodzajem „pieca słonecznego”, skąd ciepłe powietrze było rozprowadzane przewodami hypokaustycznymi do ogrzewania sąsiednich pomieszczeń. Rozwiązania takie wykorzystano również w nowszych łaźniach rzymskich (Trajana, Karakalli czy Dioklecjana jako caldarium. Rzymianie również jako pierwsi zaczęli używać szkła do budowy szklarni i oranżerii.
Wspaniała idea szklanych domów upadła wraz z upadkiem Imperium Rzymskiego i techniką wytwarzania szkła płaskiego.
Do idei budowy szklarni, najpierw jako małych pomieszczeń ogrodniczych, powrócono dopiero w okresie renesansu na terenie Holandii.
Rozwój szklarni w czasach nowożytnych: a) XVI-wieczna szklarnia z Holandii, dodatkowo ogrzewana piecami ceramicznymi, b) XVIII-wieczna szklarnia holenderska z płaskim szkłem i matami opuszczanymi na noc, c) XlX-wieczna palmiarnia przy pomieszczeniu klubowym w Anglii, d) duże przeszklenia i szklarnia na dachu w jednym z domów w Londynie z końca XIX w.
W końcu XVII w. we Francji ponownie zaczęto produkować szkło płaskie, techniką podobną jak w starożytnym Rzymie. Produkcja płaskich tafli szklanych wpłynęła na szybki rozwój szklarni głównie w Anglii, Francji i Holandii. W XIX w. szklarnie były coraz większe i bardziej ozdobne. Palmiarnie (cieplarnie) stawały się nieodłącznym elementem architektonicznym w zamożnych pałacach, czy siedzibach bogatych rodzin mieszczańskich. W angielskich podręcznikach budowy domów z XIX w. „The Gentleman’s House”, „The Glass House”, cieplarnie — jako uzupełnienia pokoju dziennego czy biblioteki — były wręcz zalecane. Powyższe idee zostały zapomniane po I Wojnie Światowej.