Rozwój architektury „solarnej” aż do okresu kryzysu naftowego z lat 1973 —1974 następował wolno. Budowano domy eksperymentalne — głównie w USA, a także we Francji i Anglii. Pierwsze „domy solarne” pochodzące z lat czterdziestych i pięćdziesiątych miały formy bardzo uproszczone, podporządkowane technologii lub wynikające z tradycji (rys).
Pierwsze domy polarne”: 1) Doyer House (1949-1953), arch. E. Raymond, technologia dr M. Telkes — USA; 2) MIT— Sun house 1,2,3 (1949-1955), arch. L. B. Anderson, technologia—H.C. Hottel, B. Woertz, A. Whillier, A.G. Dietz (USA ): 3) Odeollo Solar House (1956), arch. J. Michel, technologia dr F. Trombe (Francja)
Burzliwy rozwój, który nastąpił po kryzysie naftowym, trwa do chwili obecnej.
Upowszechnienie się tego typu architektury w wielu krajach i pod różnymi szerokościami geograficznymi pozwala zauważyć zróżnicowania regionalne, pomimo identycznych technologii. W Ameryce Północnej domy realizowane w stanie Nowy Meksyk przez D. Wrighta, czy małżeństwo S. i W. Nicolsów są murowane z suszonej na słońcu cegły, mają zaokrąglone narożniki i charakter meksykańskich pueblo, zaś domy budowane w stanach północnych czy Kanadzie mają zupełnie odmienne formy i budowane są w lekkiej lub półciężkiej konstrukcji drewnianej. Również na terenie Europy i w basenie Morza Śródziemnego można zauważyć wyraźną regionalizację. Francuskie „domy solarne” stosujące systemy bierne są najciekawsze pod względem formalnym, na przykład znakomicie lamia monotonię ściany typu Trombe’a (rys.).
Regionalizacja „architektury solonej”: 1) dom arabski, 2) dom grecki, 3) dom francuski, 4) dom fiński, 5 i 6) domy z poi. USA —D. Wrighta i S. i W. Nicolsów, 7) dom kanadyjski
Różna wielkość usłonecznienia powoduje odmienne sposoby wykorzystania promieniowania słonecznego, czy do ogrzewania, czy do chłodzenia i klimatyzacji, a także różne wielkości samych urządzeń słonecznych i odmienne sposoby jego kontrolowania. Okazuje się więc, że architektura wykorzystująca energię słoneczną do ogrzewania jest na tyle elastyczna, by można było różnicować formy zależnie od regionalnych tradycji budowlanych, a także by móc uczestniczyć w zmieniających się kierunkach, czy prądach architektonicznych.