W tym stanie rzeczy koncepcja wzmocnienia konstrukcyjnego wieży ujmowała następujące zabiegi: wzmocnienie i podbudowanie fundamentów od strony zachodniej i północnej, stężenie wieży w płaszczyznach poziomych tarczami żelbetowymi, które przejęły na siebie również funkcję stropów, wzmocnienie pod względem wytrzymałościowym struktury filarów i innych partii murów za pomocą iniekcyjnej penetracji zaprawy oraz za pomocą wprowadzonego w pracujące przekroje zbrojenia poprzecznego i podłużnego, wzmocnienie korpusu dodatkowym systemem kotwi stalowych wprowadzonych w przekrój murów przez specjalnie przewiercone otwory, później wypełnione zaprawą za pomocą iniekcji ciśnieniowej. Po dokonaniu tych zabiegów o podstawowym znaczeniu usunięto kolejno masy murów nie wiążących się z datą powstania zabytku, zrekonstruowano wykusze i wnętrza oraz adaptowano układ do nowych funkcji użytkowych. Prace konserwatorskie przy wieży i przyległych podziemnych częściach trwały przez 6 lat. Obecnie cenny ten zabytek o unikalnej średniowiecznej architekturze wnętrz oddany jest do użytku społeczeństwu.
Podczas prac konserwatorskich związanych z wieżą ratusza, przy ’ wzmacnianiu fundamentów zostały odkryte na zewnątrz korpusu wieży od strony północnej, na głębokości 3,5—6,0 m poniżej obecnego poziomu plateau Rynku, dobrze zachowane relikty murów nie rejestrowane na żadnym ze starych planów. Szczegółowe prace eksploracyjne pozwoliły na odsłonięcie murów i części sklepień, a także wielu detali architektonicznego wystroju, które dały możność w pełni odczytać założenia w planie budowli. Okazało się, że odkryte mury, pochodzące z XIII—XIV wieku, stanowią ściany odgradzające kilka pomieszczeń najdawniejszego ratusza. Na podstawie odnalezionych oryginalnych gotyckich detali architektonicznych, fragmentów żeber sklepień, obramień okiennych i drzwiowych, niektórych detali wystroju wewnętrznego, płytek posadzkowych itp. można było odtworzyć ukształtowanie przestrzenne pomieszczeń. W związku z tym Prezydium Rady Narodowej m. Krakowa postanowiło zrekonstruować pomieszczenia podziemne i udostępnić je społeczeństwu w nowej funkcji użytkowej.
Podziemia o powierzchni ok. 400,0 nr powierzchni użytkowej zostały zrekonstruowano w średniowiecznym wystroju i adaptowane na cele publiczne.
Wieża ratuszowa w Krakowie. Odrestaurowane podziemie i układ konstrukcji stropu
Wśród różnorodnych problemów konstrukcyjnych szczególną uwagę poświęcono rozwiązaniu przekrycia piwnic. W zaistniałej sytuacji pomieszczenia znalazły się całkowicie pod płytą uporządkowanego Rynku.
Mając na uwadze, że odbudowane sklepienia kamienne i ceglane powinny być odizolowane od wstrząsów, jakie mogą spowodować przejeżdżające nad tymi sklepieniami pojazdy, zwłaszcza w wypadku pożaru, a także tłum ludzi w czasie uroczystości i zebrań masowych, zdecydowano rozpostrzeć nad sklepieniami żelbetowy masywny strop, który z jednej strony całkowicie by odciążył sklepienie z zewnętrznych statycznych i dynamicznych obciążeń, z drugiej zaś spełnił funkcję ekranu izolującego przed wstrząsami i drganiami, jakie wywołuje ruch komunikacyjny.
Należy podkreślić, że przy rekonstrukcji sklepień można było je także wzmocnić w ten sposób, aby mogły same przejąć wszelkie obciążenia. Wybrano jednak opisany wariant, który pozwala całkowicie odizolować od źródeł wstrząsów zarówno sklepienia, jak i niektóre partie ścian.
Zastosowanie opisanego rozwiązania pozwoliło w sposób bardziej korzystny odizolować podziemne pomieszczenie od wilgoci, a jednocześnie poprawnie rozwiązać ocieplenie sklepień i uniezależnić ich konstrukcję od wpływów termicznych, na które narażona jest stale powierzchnia nowo ukształtowanej płyty Rynku.
Prace techniczne były bardzo nietypowe i żmudne, bowiem musiały one również uwzględnić wymogi techniki sanitarnej, a zwłaszcza ogrzewania i pełnej klimatyzacji. W czasie prac wzmacniających wieżę i odkryte. podziemia trzeba było prowadzić stały nadzór i kontrolne badania. uwagi na bezpieczeństwo publiczne.